از آنجا که کلیساها مکانهایی برای عبادت و نیایش هستند ، شکل ساختمان نیز باید برگرفته از عبادت و نماز باشد. هر فرقهای دارای قواعد و قوانینی برای کلیساهای خاص خود است اما مقررات محلی را نیز باید رعایت نمود.
سالن کلیسا دارای نیمکتهایی برای عبادت کنندگان است تا روی آنها بنشینند و زانو بزنند. در صورت نیاز ، باید یک سیستم آمپلیفایر با میکروفون را در تریبون ، صندلی کشیش و جایگاه نصب کرد. وجود صندلیهای مخصوص گروه کر و موزیسین ها در نزدیکی نوازندهی ارگ ، معمولا مناسب نیست . اتاق ارگ و همچنین برج ناقوس از ابتدا نیازمند طرح آکوستیک و فضا است.
مجموع مساحت مورد نیاز برای ایستادن بین 0/63 و 1 مترمربع متفاوت است. قسمت زیادی از فضای راهرو ، به خصوص در طول دیوار عقبی ، عموما برای ایستادن مورد استفاده قرار میگیرد. عرض درهای خروج و پلهها ، مطابق با همان مقررات خاص سایر مکانهای تجمع ( مثلا تئاترها و سینماها ) است.
راهروی مرکزی در محور محراب ، برای تشیع جنازهها ، حرکتهای دسته جمعی مناسب هستند ، اما اگر تریبون در همان محور قرار داشته باشد ، برای واعظ مشکل ساز است .
درب کلیساها و محراب ها باید دارای یک راس متشکل از سنگ طبیعی بوده و حایل ها هم میتوانند از هر جنسی ساخته شوند ، مشروط بر اینکه آن جنس با دوام و با ارزش باشد. در سایر عبادتگاهها از محرابهای قابل حمل متشکل از یک مادهی با ارزش میتوان استفاده کرد. محراب باید 95 سانتیمتر ارتفاع داشته باشد و بتوان به راحتی دور آن راه رفت. کشیش پشت محراب و رو به حضار به اجرای مراسم میپردازد. اشیای مقدس شهدا و قدیسان را میتوان در داخل محراب یا در داخل زمین زیر آن قرار داد.